മഞ്ഞുത്തുള്ളികൾ പൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്നൊരു 

ഇളം പുലരിയിൽ, 

ഈ  പാഥയോരത്ത്, 

മരച്ചില്ലകളിലൂടരിച്ചിറങ്ങുന്ന 

ആ പുലരി ദീപവും നോക്കി 

നീ നിന്നു. 

നിശബ്ദതയുടെ ആഴങ്ങളിൽ, 

ഏകാന്തതയുടെ നെരിപ്പോടിൽ, 

അവഗണിക്കപ്പെട്ടവൻ്റെ 

വേദനകൾ നീയറിഞ്ഞു. 

വെറുക്കപ്പെട്ടവൻ്റെയും, 

മനസ്സിലാക്കപ്പെടാത്തവൻ്റെയും, 

അനാഥത്വത്തിൻ്റെ

നൊമ്പരങ്ങൾ നീ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. 

രണ്ട് മിഴിനീർ കണങ്ങൾ ഇറ്റ്‌ വീണു .......

ഏറെ നേരം ..........

ഏറെ നേരം ആ പുലരി ദീപവും 

നോക്കി നീ നിന്നു .

പടിക്കെട്ടുകളിറങ്ങവെ നീ 

പിൻതിരിഞ്ഞു, 

അവിടെ നിനക്കുവേണ്ടി 

നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന മിഴികളൊന്നും 

ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

വേദനകളെ കടിച്ചമർത്തിനിൽക്കുന്ന 

ഹൃദയങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

ശൂന്യത മാത്രം .........

എത്രയോ കാലങ്ങളോളം 

നിനക്കു വേണ്ടി ആ പടിക്കെട്ടുകളിലവർ 

കാത്ത് നിന്നിരുന്നു...... 

നിൻ്റെ  ഓരോ വാക്കുകൾക്കുമായ് 

ചെവിയോർത്തിരുന്നു...... 

പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു..... 

കുറ്റം പറഞ്ഞു...... 

കുശലം പറഞ്ഞു..... 

താര രാജികളോളം നിന്നെയവർ 

പുകഴ്ത്തിപ്പറഞ്ഞു......

രണ്ട് മിഴിനീർകണങ്ങൾ ഇറ്റ്‌ വീഴവേ,

ഏകാകിയായ് നീ അവിടെനിന്നും 

നടന്ന് നീങ്ങി......

ഒരുനാൾ 

ആ മിഴിനീർ കണങ്ങളേയും 

നീ നിൻ്റെ ഡയറിയിൽ ചേർത്തു.

"അന്യ വേർപാടിൽ

 ദുഃഖിതർ ആരുമില്ല 

അതിൽ സ്വന്ത നേട്ടം 

ചികഞ്ഞെടുക്കാൻ 

ശ്രമിക്കുന്നു മർത്യർ "